* “Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά”, Οδυσσέας Ελύτης.

Μεγάλωσα στα Πεζά, σ’ ένα μικρό χωριό στο Ηράκλειο της Κρήτης, τότε που ακόμα τα γιασεμιά μύριζαν στις αυλές και στα ασπρισμένα περβολάκια. Δυο πράγματα περίμενα πάντα με αγωνία. Το ένα ήταν να έρθει το καλοκαίρι και το άλλο ήταν το τραγανό ψωμί που έβγαζε ο φούρνος της κερά Μαρίας.

Οι γονείς μου ήταν αγρότες και ο πατέρας μου πήγε μετανάστης στην Γερμανία. Η μητέρα μου μας μεγάλωνε με παραμύθια για όμορφες βασιλοπούλες και καλές μάγισσες. Και οι δυο γονείς μου τραγουδούσαν υπέροχα. Όταν ο πατέρας επέστρεψε οριστικά πίσω, έφερε μαζί του ένα μεγάλο ραδιόφωνο, και μέσα από απ’ αυτό ταξιδεύαμε καθημερινά σε άγνωστες για μας μουσικές. Όλα έμοιαζαν μαγικά.

Ξεκίνησα να γράφω σε ηλικία οκτώ ετών. Σκέψεις και παραμύθια. Δεν κρατούσα ημερολόγιο, προτιμούσα να γράφω πάντα σε τρίτο πρόσωπο. Σαν να ήμουν παρατηρητής του εαυτού μου. Διάβαζα ό,τι έπεφτε στο χέρι μου, από τα σταχωμένα παραμύθια της Άγκυρας, μέχρι το ρομάντζο που μου έδινε δανεικό η μοδίστρα του χωριού μας.

Γράφω από τότε, δεν σταμάτησα ποτέ. Μ’ αρέσει να διαβάζουν και άλλοι άνθρωποι τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Αυτό ήταν ανέκαθεν τ’ όνειρό μου.

* " από την ιστοσελίδα της συγγραφέως"